Kategoria: Bez kategorii

Sierpień minął na nieśpiesznym zwiedzaniu polskiego wybrzeża. Hel, Jastarnia (wejście jak zawsze nocą, kurczę, kolejny sezon bez wejścia do Jastarni w dzień), Władysławowo, Łeba, Ustka, Gdynia, Gdańsk, na szczęście kilka tych portów w okolicy mamy, ale powoli czas myśleć o wycieczce 'za miedzę’, choć to pewnie już w przyszłym sezonie 🙂 Odwiedziny znajomych z czerwcowego rejsu 'bliźniąt’, nocne pływanie po zatoce z serii 'popłyńmy tylko z Gdyni do Sopotu… eeee…. ale tak fajnie wieje, chodźcie popłyniemy jednak do Górek żeby za szybko nie skończyć’, dwie solidne burze, jedna tuż przed wejściem do Helu, a druga z klasycznym sztormowaniem w okolicy Rozewia, holowanie zaprzyjaźnionej Tremonishy w której jak się potem okazało zerwało klin na śrubie. Podsumowując – kilkaset mil zrobione, dużo nowych miejsc odwiedzonych, zdobyte mnóstwo ciekawych doświadczeń, to był fajny miesiąc 🙂

Zawsze ciekawiło mnie jak zrobić coś na maszcie, niestety, jak okazało się w praktyce, w mojej kategorii wagowej do wciągnięcia na maszt potrzebnych jest kilku dorosłych i silnych współzałogantów. Jako że zazwyczaj pływamy w obsadzie jedno lub dwu-osobowej trzeba było problem odwiedzin na topie rozwiązać inaczej.

I oto jest – drabinka 🙂 nie jachtowa, dachowa, a konkretnie to dekarska, ale jak widać na obrazku mimo że nazwie nie ma 'do jachtu’ – działa jak należy.

Wejście i zejście można zrobić samemu, nawet przy dość sporym wietrze nie generuje to problemów i nie wymaga nadmiernej siły (czego nie można powiedzieć o wszelkich tematach wspinania się na linach gdzie po pierwszym wejściu trzeba pół godziny odpocząć). W końcu można coś na topie porobić bez konieczności zdejmowania całego masztu. Tu – w trakcie przymiarki do wymiany anteny VHF na nową.

Jak okazało się w praktyce, ma tylko jeden feler, po złożeniu z racji swojej długości jest dość duża. Na szczęście mieści się pod jednym z łóżek więc jej wielkość przestała przeszkadzać. Kto wie, jeśli kiedyś zachoruję na nadmiar gotówki to może kupię drabinkę dedykowaną do masztów – z taśm wciąganą w likszparę – która zajmuje mało miejsca i jest lekka, niestety, jako że ma w nazwie 'do jachtu’ to jest prawie cztery razy droższa od rozwiązania powyżej.

 

Chciało się zostać armatorem, to trzeba zdobyć nowe umiejętności i nauczyć się nurkować 😉 Standardowa kontrola dna po dwóch miesiącach w wodzie

Po wykonaniu zaplanowanych prac popłynęliśmy w stronę Władysławowa. Ddroga w kierunku WLA upłynęła w akompaniamencie przyjemnego wiatru 3B z północy więc poszło sprawnie i bez komplikacji. Na miejscu – po zacumowaniu na wolnym miejscu w marinie, niespodzianka, okazało się,że obok nas stoi zacumowany brat bliźniak naszego Elana, drugi identyczny, pochodzący z tej samej 'stajni’ kiedyś dawno na Chorwacji a potem w Szczecinie. No cóż, bardzo szybko zaprzyjaźniliśmy się z drugą załogą i reszta wieczora upłynęła pod znakiem szant.

Czwartek powitał nas flautą, i tylko w programie od pogody lakoniczna informacja że 'kilkanaście kilometrów na południe od nas przejdzie burza’. Sąsiedzi postanowili pożeglować na zatokę, my postanowiliśmy zostać do popołudnia i popłynąć w stronę Helu. No cóż, w pewnym momencie na horyzoncie pojawiły się niesympatyczne szare chmury i kilkanaście minut później spadła na nas burza, z gradobiciem. Aplikacja pogodowa (w zasadzie wszystkie trzy aplikacje pogodowe) twardo stały na stanowisku że u nas burzy nie ma.

Po burzy nadeszła całkowita flauta więc plany płynięcia na żaglach trzeba było lekko zrewidować i pobawić sie w motor-vessel. Bałtyk równy jak stół, zero jakiejkolwiek fali, zero jakiegokolwiek powiewu wiatru, nic, kompletnie nic. Na silniku pogoniliśmy w stronę kebaba o północy w Jastarni. Jeszcze nie zdarzyło nam się do Jastarni wchodzić za widoku, zawsze była to północ. Na szczęście bary jeszcze czynne. Z informacji od 'bliźniaka’ dowiedzieliśmy się że ich burza dopadła dwa kable od wejścia na Hel, i to było bardzo niemiłe i niesympatyczne wejście do portu, duży wiatr, bardzo duża fala, bardzo bardzo nie miło. Na szczęście my przestaliśmy nawałnicę w porcie bo pewnie też bym jej tak miło nie wspominał.

Kolejny dzień to szybki kurs na Gdynię i wieczór 'z bliźniakami’ a potem 'regaty’ na Hel. Bardzo ciekawie płynie się z innym identycznym pod względem kadłuba i ożaglowania jachtem. Różnica na Helu 200 metrów a wiało przyzwoicie ;D

Po regatach zasłużony odpoczynek w barze i kolejny dzień na powrót do domu. Jak ten czas szybko mija na jachcie 🙂

 

Środa

Przyszła środa, trzeba się za robotę zabrać… A w zasadzie to trochę inaczej. Po całym ciężkim dniu w pracy (wiadomo, trzeba się mocno napracować żeby potem móc się kilka dni napracować jeszcze bardziej) wieczorna jazda do Gdańska i noc już na łódce.

Czwartek

Rano rzut okiem w pogodynkę i na chmury. Wcześniejsze prognozy były mało zachęcające, przewidywały wiatr 4-5B, do tego deszcz i tak niby miało być cały tydzień. Ale, na razie wiatru nie ma, chmury niby są ale deszczu może z nich nie będzie, kto wie, może się uda. Telefon do dźwigowego żeby potwierdzić optymistyczną sytuację: „Kładziemy maszt ? -No kładziemy”. Zabrałem się do pracy, trzeba było zrobić zdjęcia wszystkich lin i ustawień ściągaczy, zrzucić bom, przygotować fały, wypiąć kable. Potem wycieczka pod dźwig i już po godzinie stałem się „właścicielem” dwóch nowych sprzętów – motorówki z silnikiem stacjonarnym 18KM i samobieżnego masztu 😉

 

Porównanie zastanej w maszcie sytuacji z przygotowanym wcześniej zakresem prac potwierdziło, że słuszną decyzją było wykonać te prace na lądzie. Stary wiatromierz zdemontowany. Kable i uchwyt do nowego zamontowane. Wymieniony kabel do anteny VHF. Wymienione żarówki i doszczelnione obudowy w lampach. Zmienione kable do oświetlenia, tak, żeby w niedługiej przyszłości już „z ławeczki” móc dołożyć dodatkowe oświetlenie pokładu. Wymienione wszystkie zabezpieczenia które wyglądały w jakikolwiek sposób podejrzanie. Sprawdzone, wyregulowane i dociągnięte mocowania salingów do want. I tak sobie cały dzień minął na odhaczaniu kolejnych punktów z listy. Całkiem sporo tego wyszło. Dość napisać że śniadanie i poranną kawę zjadłem i wypiłem o osiemnastej.

Piątek

Kolejny dzień to stawianie masztu z powrotem na jacht. To uczucie, kiedy – po postawieniu masztu, skręceniu want, założeniu i ściągnięciu achtersztagu – okazuje się, że chyba coś jest nie tak, bo jakby trochę za luźne wszystko, regulacji na achterze brakuje, a sztywny sztag wisi luźno… Nauczka na przyszłość: przy wypinaniu sztywnego sztagu nie odpinać stalówki miękkiego sztagu, który idzie w środku, bo potem jest cholernie dużo pracy z jego wyciąganiem i mocowaniem. Na deser zostało już tylko przeciąganie nowych kabli w kabinie, spinanie ich z urządzeniami i porządki przed wieczornym przyjazdem załogi na rejs. Prawie wszystko udało się wykonać. Przyznać muszę, że to były cholernie męczące dwa dni. No cóż, chciało się mieć statek… Lista prac rezerwowych „do zrobienia jak by czasu zostało” nie tknięta…

Wieczorem dotarła do mariny załoga – trzech pięknych, młodych, boga… a, nieważne, w każdym razie chętnych do pływania. Szybkie pytanie „Idziemy spać i startujemy na spokojnie rano czy płyniemy natychmiast tak żeby koło północy być na Helu?”. Oczywiście odpowiedź była znana jeszcze przed dokończeniem pytania, więc po 10 minutach potrzebnych na wrzucenie plecaków do kabiny rzucaliśmy cumy i ruszaliśmy na Zatokę Gdańską. Wiatr – stabilne 10-13kn z ENE do E więc kurs „zero” i popłynęliśmy w stronę Hellu. Załoga zachwycona, ja też, bo w końcu mogę trochę odpocząć i ograniczyć się do pilnowania kursu, robienia herbatki, weryfikowania naciągu want, kontroli świateł, pilnowania sytuacji na wyświetlaczu AIS oraz w zasięgu wzroku i robienia stu tysięcy innych rzeczy – poza jedną – nie musiałem trzymać steru. To chyba znaczy, że po cichu odbył się awans na pół-kapitana 😉 Do portu dotarliśmy bez komplikacji kilka minut przed pierwszą w nocy. Zacumowaliśmy. Wypiliśmy zdrowie wszystkich zebranych i padliśmy spać 🙂

Sobota

Sobotni poranek – wystawiłem głowę przez zejściówkę, przetarłem oczy i nic, ostrości nie ma, hmm… a nie, to nie kwestia zaspania, to mgła przyszła. Taki miałem widok na wejście do części jachtowej helskiego portu.

Weryfikacja pogody, no cóż, wygląda że mamy wolne do trzynastej. Czas na śniadanie, wycieczkę do „miasta”, obiad w nadmorskiej restauracji (czytaj: „sześciokrotnie przepłacona ryba z mrożonki importowana z jakiegoś obcego kraju, ale, cokolwiek by o niej mówić, nad morzem smakuje inaczej niż w domu, więc trzeba się na nią wybrać, inaczej to grzech”). O 13 zgodnie z planem rozpogodziło się, deszcz sobie poszedł, widoczność wzrosła do mniej więcej mili, płyniemy. Wiatr stabilne 7kn, więc prędkość 4w bez większego problemu do osiągnięcia, obieramy kierunek Gdynia. I tak sobie godzinkę pożeglowaliśmy bez specjalnych komplikacji, kiedy widoczność zaczęła się mocno pogarszać. Wiatr niby był, fal niby nie było, za to wróciła poranna mgła. Z mili zrobiło się najpierw pół mili, potem dwa kable, a jeszcze potem sto metrów widoczności.

Mgła

W tych warunkach AIS okazał się być nieocenionym przyjacielem. Informującym, że odgłosy silnika okrętowego to prom, który owszem idzie blisko, ale przejdzie za rufą płynąc kursem na Gdańsk. Wskazującym, że dwa ostrzegające syreną okręty stoją na kotwicowisku i nigdzie się nie ruszają. My widzieliśmy ich, oni widzieli nas (a przynajmniej mam taką nadzieję). Pewien niepokój oczywiście pozostał – bo sieci/boje/niezidentyfikowane okręty wojenne ale to już nie było nic co mogło by nam bezpośrednio zrobić dużą szkodę (* – okrętów wojennych wielu już nie mamy, więc szansa trafienia takiego jest niższa niż wygranie szóstki w totka). Wraz z kolejnymi przepłyniętymi milami widoczność spadła do 20 metrów. Boję przed wejściem do Mariny Gdynia ledwo wypatrzyliśmy. Te 150 metrów od boi do wejścia płynęliśmy praktycznie po omacku. Dwie osoby na dziobie wypatrujące przeszkód. Jedna przy ploterze podającą odległość i kurs na wejście do portu. Jedna grająca na rogu mgłowym, i jedna przy sterze, pilnująca prędkości, głębokości, gotowa do natychmiastowego „cała wstecz” lub „prawo na burt”. Po kilku minutach udało się wypatrzyć zarys muru falochronu wschodniego, trafiliśmy, bez pudła. Po przycumowaniu uczucie ulgi prawie takie jak po zejściu na ląd po kilkudniowym rejsie.

Niedziela

Niedziela przywitała nas słońcem, brakiem mgły, brakiem deszczu i brakiem wiatru. Po śniadaniu odmeldowaliśmy się u bosmana i obraliśmy kurs na Górki Zachodnie.  Niestety prawie cała droga na silniku i jej końcowy odcinek w deszczu. No cóż, tak też się zdarza. Popołudniowe klarowanie jachtu i czas w drogę, do domu. Nawinięte ponad czterdzieści mil, pływanie nocne, pływanie po omacku… trzeba przyznać, że to był bardzo ciekawy rejs 🙂